lydia & lisa

padli właśnie na łóżko po seksie. wpatrywała się w sufit i nie wiedziała co właściwie powiedzieć.

on też gapił się w sufit i też właściwie nie wiedział co powiedzieć lub zrobić.
- hmm, chcesz wyjść coś zjeść? - nawet nie oderwał wzroku od sufitu.

też na niego nie spojrzała, tylko lekko skrzywiła się w stronę sufitu. oczywiście sufit niczym nie zawinił, ale przecież nie mogła posyłac krzywych spojrzeń w stronę gabriela.
- emmm... jasne, możemy. - odparła bez entuzjazmu.

spojrzał na nią kątem oka.
- chyba że chcesz jeszcze raz? - uniósł brwi pytająco.

poczuła jego wzrok na sobie, więc zaszczyciła go spojrzeniem.
- jasne - wysiliła się na uśmiech, żeby wypaść bardziej przekonująco.

przez chwilę nic nie mówił i w końcu podniósł się lekko.
- okej, czy to tylko ja czy...? - zaczął ze zmarszczonym czołem.

- ...to totalnie nie wychodzi? - dokończyła za niego, podnosząc się też i patrząc na niego w końcu jakoś bardziej naturalnie.

- taak, jest zupełnie inaczej niż wcześniej, prawda? - zmarszczył nos. ufff, kamień spadł mu z serca, że w końcu mógł to powiedzieć na głos.

odetchnęła z ulgą. tak, jej też zdecydowanie ulżyło, że to nie tylko jej się tak wydawało.
- tak, zupełnie tak jakby... - mimo wszystko teraz dała jemu dokończyć to zdanie.

- jakby to działało tylko kiedy było tajemnicą, tak. - dokończył bez zająknięcia. w końcu to nie był pierwszy raz kiedy taka myśl wpadła mu do głowy.

ściągnęła brwi. okej, ona też już wcześniej o tym myślała, ale mimo to nieco zaskoczyło ją to, jak szybko jej odpowiedział.
- nie. nie byłeś tylko chłopakiem na boku. byliśmy tak dobrzy razem. - zauważyła. choć oboje to myśleli, teraz, gdy powiedzieli to na głos, wolała jednak temu zaprzeczyć. to by oznaczało, że rozstała się z arnoldem dla chłopaka, z którym nie umiała być teraz, kiedy nie był już tajemnicą?

ach, jak bardzo urocze było to, że lydia wciąż myślała, że rozstała się z arnoldem dla gabriela, a nie z powodu 83567 ich innych problemów? mieli 99 problemów i gabriel nie był jednym z nich. potargał swoje włosy.
- taa. wygląda na to, że jednak nie. - odparł trochę zbyt beztrosko. jasne, podobała mu się lydia, ale najwyraźniej w prawdziwym świecie nie mieli szans na to, by być razem. za bardzo się od siebie różnili i może gdy nie bylo to tajemnicą, to już nie było tak zabawne.

czuła, że to nie jest to i wiedziała, że nie są zbyt dobrze dobrani (nie mieli ze soba nic wspólnego!), ale jednak zdenerwowała się, że on podchodzi do tego z taką beztroską. ona dla niego porzuciła cały swój dotychczasowy świat, a on teraz tak po prostu stwierdzał, że to nie wyjdzie, nara?! okej, ponownie: ona też tak uważała, ale wcale nie przychodziło jej to z taką łatwością jak jemu.
- myślałam, że mamy coś prawdziwego. - przecież nie była taka. nie była dziewczyną, która zdradza swojego chłopaka po nic.

wcale nie przychodziło mu to z łatwością, ale już pogodził się z tym faktem. być może dlatego, że od niego ich związek wymagał mniej poświęceń niż od niej (oprócz tego, że stał się homewreckerem, of kors). a potem po prostu nie wyszło. takie jest życie. on tam nie potrzebował się od razu deklarować i uwiązywać na kolejne parę lat. od tego był przecież uniwerek, żeby się wyszaleć.
- taak. chyba oboje mieliśmy nadzieję, że tak jest. może wmówiliśmy sobie, że to było czymś więcej niż było naprawdę. - wzruszył ramionami i wygramolił się z łóżka, żeby zacząć się ubierać.

- to cholernie głupie z naszej strony, że nie mieliśmy racji. - odparła. ona zawsze miała rację. ze wszystkim. a już na pewno ze swoimi decyzjami życiowymi. nigdy nie porzucała stabilizacji na rzecz jakiegoś kaprysu, który okazywał się totalnym niewypałem. było jej smutno, że z gabrielem nie wypaliło. właśnie z tego powodu.

zaśmiał się pod nosem, z pewnym sentymentem. to było cholernie głupie z ich strony, że w ogóle zaczęli ze sobą sypiać za plecami arnolda, z którym lydia tworzyła uniwersytecką power couple, a jeszcze głupsze z ich strony było to, że myśleli, że po tym wszystkim naprawdę może między nimi być coś prawdziwego i że mogą być razem. wszyscy naokoło wiedzieli, że to durny pomysł. oprócz nich.
- taa. to było głupie od samego początku. - stwierdził, gdy już ubrał się i zebrał swoje rzeczy. spojrzał na nią poważnie. - ale nie żałuję ani sekundy. - dodał i wyszedł i tak skończył się ich romans, który wywrócił do góry nogami świat taki, jaki znali.